Przełomowy system sztucznej inteligencji opracowany przez szwajcarskich naukowców ma szansę zrewolucjonizować przemysł cementowy, radykalnie ograniczając jego ślad węglowy bez kompromisów w zakresie wytrzymałości czy trwałości materiału.
Produkcja cementu to jedno z największych przemysłowych źródeł emisji dwutlenku węgla na świecie, odpowiadające za około 8% globalnych emisji gazów cieplarnianych. Proces produkcyjny wymaga podgrzewania wapienia i innych surowców do ekstremalnie wysokich temperatur — około 1400 stopni Celsjusza — co pochłania ogromne ilości energii i powoduje emisję CO2 zarówno w wyniku spalania paliw, jak i reakcji chemicznych.
Szwajcarski system AI stawia czoła temu wyzwaniu, analizując tysiące możliwych kombinacji składników, aby znaleźć optymalne receptury, które zachowują kluczowe właściwości wiążące cementu, a jednocześnie znacząco ograniczają emisje. Dzięki wykorzystaniu algorytmów uczenia maszynowego technologia ocenia, w jakim stopniu tradycyjne składniki cementu można zastąpić alternatywami o niższym śladzie węglowym, takimi jak popiół lotny, żużel czy kalcynowana glina.
Wstępne testy przynoszą obiecujące wyniki — niektóre receptury zoptymalizowane przez AI pozwalają zredukować emisję dwutlenku węgla nawet o 40-75% w porównaniu z tradycyjnym cementem. Możliwość symulowania i przewidywania właściwości nowych mieszanek eliminuje znaczną część kosztownych prób i błędów, które zwykle towarzyszą opracowywaniu nowych receptur cementu.
Technologia ta bazuje na wcześniejszych innowacjach szwajcarskich instytucji badawczych, w tym projekcie ultrazielonego betonu realizowanym na ETH w Zurychu, gdzie wykazano, że emisje CO2 można zredukować z 300 do około 80-100 kilogramów na metr sześcienny bez pogorszenia właściwości materiału.
W obliczu rosnącej presji na dekarbonizację branży budowlanej, to przełomowe rozwiązanie AI oferuje praktyczną drogę do bardziej zrównoważonych praktyk budowlanych. W sytuacji, gdy globalny popyt na cement stale rośnie — szczególnie w sektorze centrów danych i infrastruktury — moment wdrożenia tej innowacji może okazać się kluczowy dla realizacji celów klimatycznych przy jednoczesnym wspieraniu dalszego rozwoju gospodarczego.